Fragmenty publikacji

Gmach PW - przekrój I piętra

Mapa to model rzeczywistości, przedstawiający lokalizację oraz wybrane cechy obiektów i zjawisk, w odniesieniu do powierzchni Ziemi, innego ciała niebieskiego lub innych obiektów, np. budynku, wnętrza ciała ludzkiego, a także wzajemne relacje przestrzenne między obiektami i zjawiskami.

Efektem modelowania kartograficznego jest najczęściej mapa. Ale rozumiana znacznie szerzej niż dawniej – jako jeden z modeli przestrzeni spełniający określone, zdefiniowane w teorii kartografii warunki.

Istotne cechy prezentacji kartograficznych przystosowanych do potrzeb mobilnych systemów nawigacyjnych i lokalizacyjnych: egocentryzm, multimedialność, wieloskalowość, wielopostaciowość, kontekstowość, dynamiczność, interaktywność, uniwersalizm,  autoczytelność, spostrzegalność, optymalność.

Proces przetworzenia danych z modelu źródłowego do modelu aplikacji zwie się modelowaniem kartograficznym. Postać modelu danych aplikacji zależy od jej założeń funkcjonalnych. Wśród nich naczelnym jest sposób prezentacji danych. Na to zagadnienie wpływają takie czynniki, jak specyfika urządzenia, rodzaj dostarczanej informacji, metoda przekazu, dynamika zmian prezentacji.

Rolą modelowania kartograficznego jest poprawne oddanie lokalizacji poszczególnych obiektów, ale też ukazanie ich znaczenia w kontekście przestrzennym oraz odzwierciedlenie relacji pomiędzy nimi.

Modele baz danych czyli zbiory zasad, według których dane są definiowane, organizowane, przetwarzane i aktualizowane, zasad właściwych wybranemu systemowi zarządzania bazą danych, podobnie jak modele wiedzy pozostają elementami zewnętrznymi w stosunku do modeli systemów informatycznych i są od nich całkowicie niezależne.

Obiektowa organizacja mapy mentalnej oznacza, że człowiek postrzega rzeczywistość przestrzenną wyróżniając interesujące go kategorie obiektów i zjawisk, dokonując ich selekcji oraz abstrakcji cech.